En dan wil ik een beetje huilen

De dag begint nochtans vlot, in Osaka slaag ik er wonderwel in om een 17 kilo zware koffer langs een parcours van liften en roltrappen op de juiste treinen richting Tokyo te sjouwen. Boeddha is me goedgezind, zoveel is duidelijk.

En dan niest de kaartjesverkoper op mijn ticket richting beloofde land. Liefste Japanners, in verkouden toestand hoef je niet per se met rochelende geluiden je neus op te halen of loeihard te niezen in de richting van de stakker die het dichtstbij staat. Er zijn andere opties. Jullie verkopen massa’s kleurrijke vierkante lapjes stof. Bij ons gebruiken we die niet als inpakpapier, maar als zakdoek. Het proberen waard. Sowieso eleganter dan een chirurgisch masker. Al kan je daarachter natuurlijk alles lekker laten lopen.

De zoveelste wrijfbeurt met ontsmettende gel later protesteren mijn handen. De reinigende alcohol en bijtende koude hebben ze gedecoreerd met kloven en wondjes en drie keer raden wat in België niet in mijn valies, maar in Japan wel op een boodschappenlijstje beland is.

En dan zwaai ik in Tokyo vijf hoog (geen liftgeluk ditmaal) de deur van mijn airbnb open. En wil ik een beetje huilen. Het appartement is ijskoud. De te talrijke knoppen op de verwarmingselementen spreken Japans. De gastheer geeft niet thuis. Twee tatamikamers zijn al even koud en leeg. Welke is de mijne? Bekaf van het reizen en de niet aflatende verwondering en jetlag wil ik onder een warme deken kruipen. De keukentafel, een plooistoel en een winterjas zijn een zwak alternatief. Hoe moet ik hier de komende zeven nachten recupereren van de bacteriën en andere waanzin van Tokyo?

Diezelfde avond ontdek ik de ins en outs van Japanse verwarming, koop ik handcrème (denk ik) in een 7-Eleven, geeft een Koreaanse vrouw me een spoedcursus eten-aan-de-loopband, bestel ik sushi aan een Japans sprekende robot en beland ik in een piepkleine jazzbar waar alle andere gasten muzikanten zijn die wachten tot de eigenaar hen op het podium(pje) roept alwaar ze telkens in nieuwe formaties live van jetje geven. Af en toe vervoegt hij hen met zijn sax.

Life is good. Ook na een beetje zelfmedelijden.